dinsdag 18 oktober 2016

Boekverslag "Bint"

Carin Kramer

V6B

18-10-16

Mijn mening

Bint, een boek geschreven op basis van de Nieuwe Zakelijkheid. Ik las dit boek ook naar aanleiding van de Nieuwe Zakelijkheid, waarover ik met een groepje een opdracht moest maken. De Nieuwe Zakelijkheid benadrukt korte zinnen met zo weinig mogelijk bijvoeglijke naamwoorden zodat slechts wat nodig is verteld wordt. Naar mijn mening vallen deze kenmerken van de Nieuwe Zakelijkheid naarmate de lezer het boek leest steeds minder op, het begint te wennen. Het verhaal, wat over stalen tucht gaat, wordt zeer interessant beschreven. In het boek is ook te zien dat het boek in 1934 al is geschreven, Bordewijk gebruikt namelijk nog de hij/zij werkwoordvorm voor jullie. In principe is dit geen probleem om te lezen, het valt echter wel op en het is dus te zien dat het een oud boek is. De verhaallijn is redelijk ingewikkeld en de lezer moet dus ook goed het verhaal in zich opnemen om alle informatie mee te krijgen. Dat vond ikzelf niet erg, het was namelijk een interessant boek om te lezen. Voor mijn leeftijdsgenoten is het in principe niet echt een aanrader, het is namelijk geen boek van deze tijd, toch zou het niet verkeerd zijn om het boek te lezen aangezien het van een goed literair niveau is.

Samenvatting

Als nieuwe leraar wordt De Bree aangenomen op een middelbare school. Aan het hoofd staat directeur Bint. Volgens Bint sluit het onderwijssysteem slecht aan op de eisen van de maatschappij. Voor een beter aansluiting is hij van mening dat het onderwijssysteem moet veranderen. Op deze school heerst dan ook een stalen tucht, die vijf jaar tevoren is ingevoerd. Een ‘product’ van deze tucht is klas 4D (‘de hel’). Bint: “Die klas is uniek. Zo één heb ik er nog nooit kunnen vormen, vóór deze.” De Bree denkt dat hij mentaal en fysiek sterker is dan de klas en verklaart hen de oorlog “zonder ophouden, het hele schooljaar door…”. De voorgaande leraar van ‘de hel’ is er weggepest. De Bree past zich, net als alle andere leraren, al snel aan het systeem van Bint aan.

Na ontvangst van een slecht kerstrapport pleegt de leerling Van Beek zelfmoord. Bint wist dit van tevoren, maar hij nam geen maatregelen. Er ontstaat een oproer onder de leerlingen, maar ‘de hel’ slaat deze neer, geïnstrueerd door Bint. Op een stoïcijnse manier zegt hij: “De school komt er beter uit tevoorschijn. Aardbeving is meestal bergvorming, en ons ontzag gaat naar de bergen.” Tijdens een schoolreis worden twee leerlingen door een medeleerlinge zwaar afgestraft, omdat ze, tegen de instructies in, hun eigen gang gaan.

Aan het eind van het schooljaar besluit de Bree toch les te blijven geven. Na de vakantie hoort hij dat Bint ontslag heeft genomen. Hij heeft zich het incident met Van Beek toch meer aangetrokken. Hierdoor blijkt dat Bint niet opgewassen was tegen zijn eigen systeem. Alle leraren zijn verslagen en Donkers neemt zijn plaats in. De Bree wil Bint thuis nog opzoeken, maar treft hem niet thuis. Klas 4D is overgegaan naar de examenklas, maar De Bree wil nog steeds geen vrede met hen sluiten. Het blijft oorlog.

Bron

Altveer, E. v. (2012, december 3). leesdossier Else van Altveer. Opgehaald van leesdossier-else-van-altveer.blogspot.nl: http://leesdossier-else-van-altveer.blogspot.nl/2012/12/bint-ferdinand-bordewijk-nieuwe.html

Boekverslag "Het geheim"

Carin Kramer

V6B

18-10-16

Mijn mening

Het geheim, maar wat is dat geheim nu eigenlijk? In het boek van Anna Enquist wordt er zeer uitgebreid verteld over het leven van Wanda Wiericke. De lezer komt in het boek al het nodige te weten over haar en haar familie, dit gebeurt allemaal in chronologische volgorde. Ook wordt er verteld over een oude liefde van Wanda, dit wordt deels chronologisch en deels niet-chronologisch verteld. De titel van het boek is eigenlijk al het grootste open plek, de lezer wil er achter komen wat het geheim inhoudt. Er wordt gedurende het hele boek een spanningsboog opgebouwd en uiteindelijk wordt de open plek gevuld. Voor de lezer, en wat ikzelf ook leuk vond, is het fijn dat er een spanningsboog wordt opgebouwd zodat het boek interessant wordt om er nogmaals bij te pakken. De open plek wordt wellicht iets te vroeg verteld waardoor het laatste stukje, waarbij de oude liefde van Wanda in de woonplaats arriveert, minder interessant wordt. Anna Enquist schrijft het verhaal met veel losse verhalen eromheen, dit leidt de lezer echter niet af van de grote verhaallijn, het vult de grote verhaallijn juist aan. Het geheim is zeker een aanrader voor een lezer die houdt van een verhaal met een spanningsboog en veel open plekken.

Samenvatting

Het verhaal begint met de geboorte van Wanda, de dochter van Emma. Egbert is getrouwd met Emma, maar hij toont niet veel liefde voor het kind. Emma is opera-zangeres, haar leraar is de joodse meneer De Leon. Emma is vaak van huis en dan wordt Wanda opgevangen door Stina, de meid van de familie. Wanda speelt vaak piano en haar moeder beseft dat ze een groot talent is. Egbert vindt echter dat ze eerst naar school moet. Emma raakt zwanger en Wanda krijgt een broertje, Frank. Hij blijkt het Downsyndroom te hebben en Wanda geeft Egbert daar de schuld van. Frank is een onhandelbaar kind en alleen als hij de pianomuziek van Wanda hoort, wordt hij rustig. Wanda is daar heel trots op, maar voelt niet de waardering van Egbert waar ze zo op hoopte.

Als de oorlog uitbreekt, loopt meneer De Leon gevaar. Emma wil dat hij onderduikt, maar Egbert wil dat niet. Wanda ziet hoe hij door Duitse soldaten wordt meegenomen. Na de hongerwinter gaat ze naar het platteland om bij te komen. Ze kan nu een tijd lang niet op de piano spelen. Frank wordt in een inrichting geplaatst, waardoor het hele gezin tot rust komt. Wanda gaat weer naar hartelust pianospelen. Ze gaat terug naar school en krijgt een vriendje, de broer van Gonnie, haar vriendin. Eigenlijk is ze niet in de jongen geïnteresseerd, ze denkt alleen maar aan zichzelf. Ze krijgt pianoles en speelt zo vaak, dat haar vader boos is dat ze nooit bij Frank op bezoek gaat. Ze gaat echter door en wordt uiteindelijk op het conservatorium toegelaten.

Wanda speelt in concerten vaak met Lucas samen, met wie ze veel succes oogst. De relatie die ze hebben, is echter zeer onbevredigend. Later blijkt dat hij homoseksueel is. Haar ‘vader’ krijgt een kankergezwel in zijn keel en overlijdt hieraan. Na een tijdje krijgt haar moeder een nieuwe vriend, Guido. Wanda heeft het hier heel moeilijk mee en wordt ziek. Ze kan een tijdje niet pianospelen, waardoor ze tijd heeft om over zichzelf na te denken.

Ze gaat naar Frank om voor hem te spelen. Daar ontmoet ze zijn arts, Bouw, met wie ze een verhouding krijgt. Hij spoort haar aan om in Londen te gaan studeren. Zij maakt daar een slippertje en gaat eerder dan verwacht terug, omdat Bouw dat wil. Wanda en Bouw gaan trouwen en verwachten een kind. Wanda krijgt echter een miskraam, de vrucht blijkt mongolisch te zijn. Ze wil nooit meer zwanger worden van Bouw en gaat bij hem weg.

Ze gaat op tournee in de Verenigde Staten en speelt beter dan ooit. Ze stort zich helemaal op haar carrière. Dan hoort ze dat haar moeder ernstig ziek is. Op haar sterfbed vertelt ze dat Egbert niet de echte vader van Wanda is. Ze sterft voordat ze kan zeggen wie dan wel haar vader is, maar Wanda weet dat dat meneer De Leon moet zijn. Na de crematie gaat Wanda weer pianospelen, maar ze moet stoppen omdat ze reuma heeft.

Bouw is inmiddels hertrouwd. Zijn vrouw is in het buitenland en terwijl hij alleen thuis zit, leest hij een artikel over Wanda Wiericke. Hij probeert haar adres te achterhalen en het blijkt dat ze zeer afgelegen in de Franse Pyreneeën woont. Ze heeft geen familie meer en in tegenstelling tot haar vroegere leven, geniet ze van de rust. Ze heeft nu zelfs angst voor de piano. Uiteindelijk durft ze toch achter het instrument te gaan zitten. Wanda ontvangt het bericht dat Bouw naar haar op weg is en ze ziet tegen de ontmoeting op. Intussen is Bouw aangekomen in de woonplaats van Wanda. Vanaf het kerkhof kijkt hij op haar huis en hij ziet en hoort haar spelen.

Bron

Elsschot, W. (2016, september 12). Anna Enquist - Het geheim. Opgehaald van verdec.com: http://www.verdec.com/hulpje/boekvers/geheim.htm

Boekverslag "Alles wat er was"

Carin Kramer

V6B

18-10-16

Mijn mening
Alles wat er was is een boek dat een zeer onwerkelijk verhaal vertelt. Als lezer kon ik mezelf zeer slecht inleven aangezien ik niet begreep waarom de personages in het boek niet anders handelden. Het verhaal begon in principe zeer interessant, het eindigde daarentegen zeer slap.

In het begin ontstonden er allemaal open plekken waardoor de spanning in het boek steeg. Als lezer werd ik nieuwsgierig naar wie de personages allemaal waren en wat hun verleden was. Na de knal in het boek werd echter alles veel onduidelijker en minder realistisch waardoor de spanning ook uit het boek verdween. Alles wat mis kon gaan, ging ook mis.

De structuur van het boek vond ik echter wel interessant. Doordat het verhaal met behulp van dagen totaal niet chronologisch verteld werd, moest ik als lezer puzzelen om de gebeurtenissen in de goede volgorde te zetten. Dit zorgde ervoor dat het boek interessant was om door te blijven lezen.

Qua inhoud vond ik het interessant dat Hanna Bervoets liet zien hoe een mens kan worden als degene niet weet waar hij of zij aan toe is. De personen in het boek gingen veel over elkaar, maar ook over acties nadenken. Dit had soms positieve, maar soms ook negatieve gevolgen. Bervoets liet in het boek zien dat, zodra men alleen op elkaar aangewezen is, er een soort van machtsstructuren ontstaan. De taken in het leven worden verdeeld en men moet daar mee leven. Dit was naar mijn mening interessant om over na te denken en ook om er over na te denken hoe een persoon dat zelf zou doen. Ik zou Alles wat er was echter niet aanraden aangezien ik het verhaal wat Hanna Bervoets heeft verteld niet begrijp en ook niet sterk vind.

Samenvatting
Merel is tv-redactrice en op een normale zondagmiddag in het jaar X willen ze in een schoolgebouw een wetenschappelijk programma opnemen, waarin het kind Joeri een hoofdrol zal spelen. Hij is een erg slim wiskundejongetje (maar niet hoogbegaafd). De opnames zijn nog maar net begonnen, als er een enorme knal buiten klinkt. Op last van de autoriteiten moet iedereen blijven zitten waar hij zit. Merel zit vanaf dat moment met nog zeven anderen opgesloten in het gebouw waar een ondoordringbare dikke mist omheen hangt. Niemand weet wat er exact aan de hand is, maar ze besluiten de instructies op te volgen en te blijven zitten waar ze zitten. De opladers van de mobiele telefoons liggen helaas thuis, internet ligt er natuurlijk ook uit, maar er is voorlopig water, de elektriciteit doet het en er is genoeg leesvoer aanwezig in de klaslokalen en de schoolbibliotheek .

Merel vindt bij een rondgang door de school een agenda van een meisje, dat Melissa heette. Die agenda gaat ze min of meer als dagboek gebruiken om de dagen van elkaar te kunnen onderscheiden. Boven alle hoofdstukken staat dan ook vermeld welke dag het is dat de mensen in het schoolgebouw zitten. Een van de acht, de cameravrouw Lotteke, is al heel snel verdwenen. De andere zeven zijn Merel, Barry en Leo (die van de televisiezijde komen) Natalie en haar zoon, de 8-jarige Joeri, Kaspar (de onderwijzer van Joeri) en Kalyem (de conciërge van de school). Ze besluiten de lokalen zo te verdelen dat iedereen een andere kamer heeft. Ze hebben helemaal geen contact met de buitenwereld en ze vragen zich natuurlijk wel af wat er buiten is gebeurd. Leo is populair onder de bewoners. In het begin draait alles om het jongetje Joeri dat het leven in de brouwerij brengt. Hij zorgt dat er gespeeld wordt. Maar gaandeweg komen er spanningen onderling. Dat heeft bijvoorbeeld te maken met het verdelen van voedsel en de behoefte aan seks. Op dag 21 vindt Merel een buisje waarin medicijnen hebben gezeten voor iemand die onder grote psychische spanningen lijdt. Ze vertelt dat wel tegen Barry, die een van haar beste collega’s is. Dan valt de elektriciteit uit, wat ook weer voor spanningen zorgt. Om de seksuele spanning te verminderen masturbeert Merel bij erotische fantasieën, want seks is onder dergelijke omstandigheden een middel tot ontspanning. Natalie brengt daarom vaak de nachten door in het lokaal van Kasper, de onderwijzer van Joeri. Joeri voelt zich dan buitengesloten door twee mensen uit zijn directe omgeving (zijn moeder en zijn meester) en zoekt zijn toevlucht tot Merel. Ze begrijpt later dat hij dit doet om zijn moeder een beetje jaloers te maken. Hij vraagt Merel met hem het mattenspel te spelen. Daarbij glijdt hij met een mat van de trappen in de school. Maar wanneer Merel eindelijk daarin toestemt, gaat het goed mis. Joeri dondert van de trap en het ziet er akelig uit. Zijn arm heeft een open , gecompliceerde breuk en daarin begint later koudvuur te komen. De arm wordt zwart en moet worden geamputeerd. Dat doet Kaspar met het keukenmes. Merel veegt de bloedvlek van de trap, maar vindt meteen een nieuw kokertje van medicijnen. Natalie is woedend vanwege het gebeurde, maar eigenlijk is ze zelf ook een beetje schuldig door ‘s nachts naar Kaspar te gaan.

Natalie en Kaspar nemen het besluit het schoolgebouw te verlaten. Ze dragen Joeri met zich mee, wanneer ze vertrekken. Leo zegt dat Joeri zo koud was toen hij vertrok, dat hij vermoedt dat het jongetje dood was. Dat gebeurt allemaal omstreeks de dagen 50 tot en met 55. Een dag later hebben Merel en Leo voor de eerste keer seks met elkaar. De dagen daarna gebeurt dat weer, maar Merel zorgt ervoor dat ze altijd vroeg weer weggaat bij Leo, want ze wil niet dat de anderen iets merken. Wanneer ze elke vierde nacht wil overslaan met seks en ze langs zijn lokaal loopt, hoort ze twee mannen hijgen. Leo en Barry hebben dan ook seks met elkaar.

Op dag 72 is het 12 november en dat is de verjaardag van Merel. Ze wordt 29 jaar. Kaylem nodigt haar uit in zijn lokaal: ze krijgt als cadeau een ketting die hij zelf gemaakt heeft. Hij vertelt haar over zijn verleden als vluchteling. De dagen vliegen voorbij. Merel heeft steeds seks met Leo. Ze heeft een vreemd soort buikpijn. De lezer vermoedt op dat moment wel dat ze zwanger zal zijn. Dat verhoogt ook de onderlinge spanningen, want Barry weet er intussen van. Hij was er immers ook gebrand om Leo te veroveren. Maar hij ziet nu in dat dit waarschijnlijk onmogelijk is. Hij wil dan niet verder leven en weigert te eten en te drinken. Merel verzorgt hem nog een tijdje. Leo verdenkt Barry ervan de man van de pillen te zijn. Merel krijgt een geschreven brief van Barry: hij wil niet verder leven. Hij zegt dat hij nooit pillen heeft geslikt. Hij vertelt dat hij Leo ook een brief geschreven heeft. Merel kient het zo uit dat ze de brief van Barry aan Leo ontfutselt terwijl hij onder de douche staat. In de brief deelt Barry aan Leo mee dat hij verliefd op hem is, maar dat hij begrijpt dat hij voor Merel kiest. Daarmee is het doel in zijn leven voorbij. Als lezer voorvoel je dat hij de lust om te leven verloren heeft en zal sterven.

Merel is intussen zwanger: dat kan alleen van Leo zijn en in haar dagboek richt ze zich nu tot “je”, met wie ze meer dan waarschijnlijk haar ongeboren kind bedoelt. Die wil ze voor later vertellen wat er allemaal gebeurd is.

Barry sterft en het lijkt erop dat Kaylem hem een handje heeft geholpen. Merel is enkele dagen niet goed bij bewustzijn en als ze wakker wordt, blijkt dat Kaylem en Leo begonnen zijn aan de fastfoodmaaltijd-Barry. Ze zijn aan zijn benen begonnen. Deze vorm van kannibalisme komt natuurlijk wel eens meer voor bij mensen onder extreme omstandigheden (vgl. de beruchte vliegramp in de Andes in de film Alive). Kaylem is de initiatiefnemer. Volgens Leo smaakt het vlees hetzelfde als de Peruaanse cavia die hij ooit eens voorgezet heeft gekregen. Merel neemt later wraak door Kaylem te wurgen met de ketting die ze ooit van hem had gekregen voor haar verjaardag. En omdat het voedsel na al die dagen natuurlijk op is, beginnen ze ook te knagen aan het vlees van Kaylem. Het is allemaal heel luguber.

In een van de laatste dagboekhoofdstukken beklemt Leo dat hij in North Dakota verslaafd is geraakt aan de pillen. Hij had vijf kokers bij zich toen hij in het schoolgebouw aankwam. Hij vertelt aan Merel dat hij de school moet verlaten, omdat hij “hulp” moet halen, omdat anders Merel, de baby en hijzelf het allemaal niet zullen overleven. In het laatste dagboekverhaal geeft Merel aan dat Leo acht dagen daarvoor vertrokken is en dat ze sindsdien niets meer van hem heeft vernomen. Ze bekent dat ze nu alle pillen in een keer geslikt heeft: ze droomt nu min of meer van een reis naar North Dakota met haar (ongeboren) dochtertje.

Een bizar einde van het verhaal. Waarschijnlijker is dat ze in het schoolgebouw zal zijn omgekomen en dat anderen haar dagboekaantekeningen zullen hebben gevonden.

Bron

Pol, K. v. (2013, maart 23). scholieren.com. Opgehaald van scholieren.com: http://www.scholieren.com/boek/12490/alles-wat-er-was/zekerwetengoed

zondag 15 mei 2016

Boekverslag "Monte Carlo"

Carin Kramer V5B 15-05-2016

1. Mijn mening

“Monte Carlo” is een relatief kort boek waarin niet veel verteld wordt. Het begin van het boek is zeer spannend en de lezer wordt dan ook nieuwsgierig naar wat komen gaat. Het viel mij als lezer echter tegen hoe spannend en verrassend de uitkomst was. Mijn verwachtingen lager hoger dan hoe het boek werkelijk was. Doordat Peter Terrin erg hamerde op het ongeluk en de “tweede” ontmoeting van de hoofdpersoon, Jack Preston, en Deedee, verwachtte ik als lezer ook dat die ontmoeting er zou komen. Dit zou het verhaal veel interessanter maken, maar ook langer. De schrijfstijl van de schrijver leest echter wel prettig, waardoor het boek snel doorleest. Het boek was verdeeld in drie delen, wat een goed overzicht gaf en de lezer alle belangrijke gebeurtenissen goed op een rijtje had staan. “Het vuur dat nog geen vuur is”, een citaat uit het boek, zorgt echter voor veel vragen bij de lezer. Hierdoor wordt de lezer zeer nieuwsgierig en dit is dan ook erg goed bedacht door de schrijver. Al met al zou ik als lezer “Monte Carlo” niet aanraden aan andere lezers, aangezien het verhaal naar mijn mening niet mooi en goed wordt afgesloten.

2. Samenvatting

Monte Carlo
Hoofdfiguur is de 35-jarige Engelse automonteur Jack Preston. We volgen hem vanaf de Grand Prix Formule I van Monaco in mei 1968. In het eerste deel, 'Monte Carlo', werkt hij voor het Britse team Lotus. Het is de dag van de grand prix in Monaco en de wereld kijkt toe: niet alleen de prins van Monaco en zijn vrouw Grace Kelly zijn aanwezig, ook de wereldberoemde Amerikaanse filmster Deedee zal straks haar opwachting maken. Voor de start van de wedstrijd komt zij het asfalt op, waar Preston haar redt wanneer gelekte autovloeistof in brand vliegt. Hij beschermt haar met zijn lichaam, waardoor hij zelf in de hens komt te staan en zwaar gewond wordt afgevoerd. Zij komt ongeschonden uit de bijna-catastrofe. Preston daarentegen verbrandt zijn rug, billen en nek. Er is een vrouw op de tribune die met een camera net één foto heeft gemaakt van dat moment.

Aldstead
Schadelijker voor Preston echter is de afwikkeling van de gebeurtenis: niemand heeft waardering voor zijn heldendaad, Deedee's lijfwacht krijgt de eer toegeschreven haar gered te hebben. Preston is niemand: zijn acties niet betekenisvol, zijn gezicht niet bekend. De media vermelden zijn naam niet. Hij keert terug naar zijn woonplaats Aldstead in Engeland en vervolgt, zo goed en zo kwaad als mogelijk, zijn oude leven. Aanvankelijk zien de dorpsbewoners hem als een held, maar er is één man , een seizoenarbeider, die heel sceptisch is. Verder hoort Jack helemaal niets van Preston. Er is wel een bijzonderheid: zijn vrouw Maureen wordt opgewonden van zijn littekens en ze beleven dagelijks een menig plezierig seksueel hoogtepunt. Er lijkt een kentering te komen als Deedee in een talkshow bij Kingsley komt, maar het hele café, de Zwarte Zwaan, wacht vergeefs op een excuus of dankwoord van Deedee. Ze vertelt alleen dat ze in de serie de Wrekers gaat meespelen. Die wordt vanaf dat moment goed bekeken door Jack, die er speciaal een kleurentelevisie voor koopt. Hij heeft wilde fantasieën beroemd te worden en voor Ferrari te kunnen werken, maar hij krijgt een ontslagbrief van Lotus. Hij denkt echter nog steeds met Deedee in contact te kunnen komen. Hij vindt dat hij recht heeft op een soort beloning. In het dorp heeft hij alleen erkenning van de niet zo slimme Ronny.

Monte Carlo
Het is ongeveer een jaar later wanneer Deedee door een noodlottig auto-ongeluk om het leven komt. Niemand weet de exacte oorzaak. Preston gelooft sterk in een soort goddelijk evenwicht: elke mens krijgt evenveel als hem toekomt. Maar de beloning waarop hij hoopt, komt niet, wel wordt Deedee gestraft voor haar ondankbaarheid. Er wordt een minuut stilte gehouden voor de volgende Grand Prix.
Op de dag in juli dat de eerste mens op de maan landt, gaat Jack met zijn mooie Lotus Cortina rijden met de simpele Ronny. Hij vraagt hem of hij tot twintig kan tellen in een dodelijke bocht waarbij jack zijn handen losmaakt van het stuur. Normaal kan dat maar zes seconden.
Het is een open einde, maar het is heel waarschijnlijk dat Jack om het leven komt (zoals zijn grote idool Deedee) Ronny meldt zich zoals gewoonlijk bij de invalide vrouw die altijd zijn ravenzwarte haren kamt.

Bron: http://www.scholieren.com/boek/12846/monte-carlo/zekerwetengoed

3. Argumentatieopdracht

Een goede daad doen, maar er bijna geen erkenning voor krijgen. Zelf voor de rest van het leven rondlopen met fysieke maar ook mentale littekens. Een mens kan zeer sterk zijn, maar ieder mens heeft zijn of haar breekpunt.

Monte Carlo, een gedeelte van Monaco, is een prachtige plek om een boek te beginnen. Jack Preston, de hoofdrolspeler van het boek, is er aan het werk en verricht een heldendaad waar hij later nooit een schouderklopje voor krijgt. Peter Terrin, een wonderbaarlijke schrijver, opent zijn boek alsof hij tijd genoeg heeft. Hij schetst een zeer duidelijk en uitgebreid beeld over de Grand Prix Formule I in Monte Carlo, waarbij hij elk personage die een rol zal spelen in het boek aan de lezer voorstelt. De lezer, voelt, ruikt, ziet, hoort en proeft bijna alle aspecten die in het boek benoemd worden. Hierdoor gaat de lezer informatie opslaan die wel, of niet nodig zijn voor de rest van het boek.

Peter Terrin heeft “Monte Carlo” verdeeld in drie delen. Het moment van de heldendaad, het wachten op erkenning en het accepteren van het krijgen van géén erkenning. Door deze teleurstelling voor de hoofdpersoon, krijgt de lezer medelijden met hem. De lezer is nieuwsgierig naar wat komen gaat in het leven van de hoofdpersoon. Gaat hij Deedee ontmoeten? Of toch niet?, dit is de gedachte die meerdere keren door het hoofd van de lezer dwaalt. Doordat Peter Terrin het boek in drie delen heeft verdeeld kan de lezer zich goed bewust zijn waar het verhaal zich plaats vindt. De lezer kan door de duidelijke tijdsvolgorde goed plaatsen of er iets wel, of toch niet zal gebeuren. De ene lezer ervaart dit als fijn, de andere lezer kan dit echter té duidelijk vinden waardoor het boek deels saai wordt.

“Het vuur dat nog geen vuur is”, een veelvoorkomend citaat uit “Monte Carlo”. De lezer gaat zich afvragen, “welk vuur?”. Hier komt de lezer echter snel genoeg achter. Peter Terrin laat dit citaat vaker terug komen, zodat de lezer wordt herinnerd aan de extreme situatie die de hoofdpersoon doormaakte. Ook heeft dit citaat meerdere betekenissen. De schrijver heeft het citaat ten eerste gebruikt aangezien de hoofdpersoon door vuur is getekend voor het leven, dit kwam door het ongeluk met een wonderschone vrouw. Ten tweede komt in het einde van het boek die wonderschone vrouw, Deedee, om door vuur. De schrijver laat “Het vuur dat nog geen vuur is” een zeer grote rol spelen in zowel het begin, als het einde van het boek.

Monte Carlo, Peter Terrin. Een wonderbaarlijk boek die uitgebreid, maar ook weer kort, een verhaal vertelt die vele littekens achterlaat.

vrijdag 4 maart 2016

Boekverslag "Zonder genade"

Carin Kramer, V5B

3-03-2016

Mijn mening

Het boek “Zonder genade” kan in een paar woorden beschreven worden; liefde, dood en rouw. Deze drie begrippen worden erg goed op elkaar ingespeeld in het boek. In plaats van dat de hoofdpersoon het rouwproces meteen na de dood liet komen, kwam er eerst nog een deel van ontkenning. Doordat Renate Dorrestein dit heel goed liet kenmerken door personen, is mijn mening dat “Zonder genade” een zeer goed boek is. De schrijfster maakte veel gebruik van flashbacks, waardoor de lezer steeds meer over de dood kwam te weten. Zo kon de lezer stukje voor stukje puzzelen om dan uiteindelijk erachter te komen hoe de zoon is overleden. Door dit puzzelen in het boek, heeft de lezer eerder de neiging door te lezen. Hier heeft de schrijfster erg goed op ingespeeld. Echter draait het boek niet om de dood van de zoon, maar om het rouwen. Hier heeft Renate Dorrestein zeer goed op ingespeeld met behulp van verschillende aspecten. Hoe verschillend een mens kan zijn in zijn of haar rouwproces en hoe verschillend een mens kan zijn in zijn of haar doen en laten.

Wanneer ik het boek vergelijk met de andere boeken die ik het afgelopen jaar heb gelezen, prefereer ik toch eerder “De dochter” van Jessica Durlacher. Dit boek wekte net iets meer interesse bij mij op. Wanneer ik de schrijfstijl met elkaar vergelijk, is er weinig anders. Wel is in “De dochter” gebruik gemaakt van een tijdsprong, terwijl in “Zonder genade” steeds sprake is van flashbacks. Beide gebruiken geven een interessante twist aan het verhaal.

Samenvatting

Het verhaal gaat over Phinus en Franka, die in een soort van nachtmerrie zijn beland na de dood van hun kind, Jem.
Een half jaar na de dood van Jem gaan Phinus en Franka er maar eens een weekendje tussenuit naar het platteland in Aduard. Vanaf dat moment wordt het duidelijk hoe die twee mensen steeds meer uit elkaar groeien.
Beiden verwerken ze op een andere manier de dood, wat een ontzettende negatieve werking heeft op hun relatie. Franka is bezig met rouwen. Ze heeft veel verdriet en toont dat ook.
Phinus daarentegen, stort zich op wraak -en schuldgevoelens.
In de herberg in Aduard komen ze een oud-collega van Phinus tegen met haar man, en samen gaan ze eten. Na het eten besluiten Phinus en Franka een wandeling te maken, maar dit eindigt in slaande ruzie. Franka loopt weg, en botst tegen 2 meisjes aan die op een bruggetje zitten. Phinus denkt dat de twee meisjes het op Franka hebben voorzien en gaat Franka achterna. Als hij Franka ineengedoken ziet zitten denkt hij dat de meisjes haar hebben aangevallen. Voordat hij alles goed doorheeft heeft hij de meisjes al flink toegetakeld.
Om het goed te maken brengt hij ze dan naar huis. Na lang rijden komen ze terecht bij een daglonershuisje (dat is een oud, vervallen huisje) waar de twee meisjes, Astrid en Melanie slapen wanneer ze het laat hebben gemaakt. Vervolgens worden Franka en Phinus erin opgesloten, wanneer de meisjes zogenaamd hulp gaan halen, omdat Franka gewond is. De volgende ochtend pas kunnen ze uit het huisje komen, en even later vinden de oud-collega en haar man Phinus en Franka.
Ondertussen kom je d.m.v. terugblikken steeds meer over Phinus, Franka en Jem te weten. De moord op Jem was vreselijk. Hij ging voor de eerste keer echt uit met het meisje Sanne. Phinus was ontzettend blij voor hem en zei dat als hij haar mee nam naar een discotheek, hij meer indruk op haar zou maken dan als ze naar een café zouden gaan, dus gaf Phinus hem extra geld mee. ’s Nachts kwamen er twee politieagenten aan de deur: Jem is een paar keer in zijn hoofd geschoten.
Phinus ging als een gek achter de dader aan. De dader was Marius H. die na een verloren wedstrijd pisnijdig was en in de discotheek met een pistool stond te zwaaien. Jem vroeg aan hem waar hij nou mee bezig was en vervolgens kreeg hij een paar kogels door zijn hoofd heen.
Het wordt een grote hel. Franka is bezig met het verwerken en accepteren dat Jem dood is, terwijl Phinus bezig is met de dader. De dader krijgt een gevangenisstraf van vijf jaar wat voor Phinus absoluut onvoldoende is en gaat in hoger beroep. Dan komt er nog een grotere teleurstelling: hij krijgt maar drie jaar. Franka begint steeds minder van Phinus te begrijpen en andersom precies hetzelfde.
Het grootste dieptepunt in de relatie is dat Franka na het weekend in Aduard direct naar een vriendin toe is gegaan en daar voorlopig gaat slapen. Phinus mag niet weten waar ze slaapt en vooral niet achter haar aankomen.
Dan komt Sanne bij Phinus en vertelt dat ze zwanger is van hem (ze hadden het namelijk met elkaar gedaan na de begrafenis van Jem, omdat zo Sanne dichterbij bij Jem was). Sanne wil het kind weg laten halen alleen Phinus wil dat niet, omdat hij nu eindelijk een kind heeft die zijn genen bezit. Phinus is namelijk op jonge leeftijd al wees geworden, en Jem was eigenlijk niet zijn kind, maar van Franka’s vorige man. En omdat Franka kanker heeft gehad kan ze geen kinderen meer krijgen, dus Phinus ziet dit als een unieke kans. Het gesprek eindigt in een ruzie en later gaat Phinus op zoek naar haar. Hij belandt in een café waar hij een meisje gaat ondervragen naar Sanne. Hij bestelt twee keer twee witte wijn, maar komt erachter dat hij geen geld bij zich heeft en moet pinnen. Uiteindelijk, nadat hij zich niet kan beheersen, omdat een paar jongeren hem zitten te treiteren, verliest hij zijn beheersing en belandt hij op het politiebureau. Nadat hij alles heeft verteld, voelt hij zich opgelucht en gaat in de cel over alles nadenken. Hij verliest zijn schuldgevoel en voelt dat hij klaar is voor waar hij eigenlijk al direct mee moest beginnen na de moord op Jem: het rouwproces.

Vogelvrij. (2016, maart 1). scholieren.com. Opgehaald van http://www.scholieren.com/boekverslag/49341

Argumentatieopdracht

Wanneer hun zoon wordt vermoord, scheiden Phinus en Franka hun wegen qua rouw. Tijdens een weekendje weg willen ze hun relatie verbeteren, echter maakt dit hun relatie nog slechter.

Liefde, dood, rouw. Drie achtereenvolgende begrippen die alles te maken hebben met het geweldige boek “Zonder genade” van Renate Dorrestein. Een mengelmoes van verhalen van toen en van nu, die de lezer een goed beeld geeft over de drie begrippen gekoppeld aan de hoofdpersonen.

“Zonder genade”, zinloos geweld. De enige zoon van Phinus en Franka is omgekomen vanwege zinloos geweld. Hoe wordt hiermee omgegaan? De twee hoofdpersonen verwerken dit elk op hun eigen manier. De één wil hier erg open over praten, terwijl de ander juist op wraak zint tegen de moordenaar. Door deze twee verschillende reacties op de moord van hun zoon, kan de lezer zich zeer waarschijnlijk nestelen in één van deze twee hoofdpersonen. Hierdoor komt er veel beleving bij het lezen van het boek. “Zonder genade” is zeker een boek dat de lezer aan het denken zet. De lezer gaat denken over de werkelijke en de vermeende schuld, over voorzienigheid en toeval en over de zin van het bestaan. Ook is het boek heel vindingrijk in elkaar gezet, spannend, niet voorspelbaar, maar toch enigszins onwaarschijnlijk.

Een moord in een boek zal wel de belangrijkste gebeurtenis zijn, zal de lezer denken. Echter is de moord die gepleegd wordt in het boek uiteindelijk bijzaak. Het gaat niet om de dood, maar om het rouwproces van de beide hoofdpersonen. Dit heeft Renate Dorrestein heel duidelijk weten te benadrukken. Ook kwam dit extra dramatisch over aangezien het om een idyllisch gezinsleven ging, totdat de moord plaatsvond. Het huwelijk was overduidelijk door de moord kapot gegaan, dit werd duidelijk gemaakt met een scène aan het begin van het boek. In die scène kwam alles gelukkig en perfect over, waardoor de lezer op geen enkele manier het idee kon krijgen dat het huwelijk negatief ingesteld was. Hoe mooi dit allemaal geuit werd in het boek, geeft aan hoe geweldig dit boek is.

Van liefde samen naar de dood, tenslotte gescheiden van elkaar beginnen aan het rouwproces. De een begint er meteen mee, terwijl de ander nog tijd nodig heeft. Uiteindelijk, na zijn vrouw ook te zijn kwijtgeraakt, zegt hij tegen zichzelf:

“Het kan eindelijk beginnen.”

zondag 3 januari 2016

Boekverslag "De dochter"

Carin Kramer, V5B

Mijn mening

Een boek die de lezer eigenlijk voor de gek houdt, zo kan “De Dochter” van Jessica Durlacher uit worden gelegd. Eerst wordt er diep op het oorlogsverleden van de vader van de hoofdpersoon, Max, ingegaan. In principe wordt de lezer met dit verhaal een beetje op het verkeerde spoor gezet. In Max zijn adolescente jaren ontmoet hij namelijk een meisje, op wie hij verliefd wordt, van wie de vader ook in de oorlog veel heeft meegemaakt. Steeds probeert de lezer de link te vinden tussen de vader van Max en de vader van het meisje. Die link is er echter niet dus daarmee wordt de lezer al op één punt voor de gek gehouden.

Tijdens het boek wordt ook mooi gebruik gemaakt van versnellingen en vertragingen qua het vertellen. Er wordt namelijk na de eerste verhouding tussen Max en het meisje, Sabine, ineens over vijftien jaar niets verteld. Dan is er een tijdsprong gemaakt en vervolgens gaat de schrijver weer heel gedetailleerd in op bijvoorbeeld het werk van Sabine of hoe ze er op dat moment uitziet. Door die schommelingen van tijd wordt het boek zeer leuk om te lezen.

Even terugkomend op het voor de gek houden, in het boek zijn er verscheidene aanwijzingen waaruit de lezer indrukken op kan doen. Maar die indrukken moeten weer aan elkaar gekoppeld worden om te snappen hoe het uiteindelijk zit. Door die puzzel op te moeten lossen is het boek erg meeslepend en leest het ook vlot door. Wanneer de lezer de puzzel helemaal compleet heeft zal de lezer zeker zeer versteld staan.

Om al deze redenen vond ik het een mooi boek om te lezen.

Samenvatting

Wanneer de 23-jarige joodse Max Lipschitz in het Anna Frank huis komt ontmoet hij er Sabine, een meisje dat meteen op hem afstapt en een afspraak maakt. Omdat Max zelf nog wat worstelt met zijn identiteit komt de relatie langzaam op gang. Ook Sabine is wat vreemd en heeft een voortdurende honger naar alles wat er in de 2de wereldoorlog is gebeurd met de joden. Max, wiens vader het liefst over de oorlog zwijgt, ziet met verbazing toe hoe Sabine met veel geduld alle oorlogsverhalen uit zijn vader weet te wringen, wat hem begint te irriteren. Sabine geeft zelf hoog op over haar vader, een ware oorlogsheld en die nu de intelligentste en de beste vader is. Maar Max heeft haar ouders nog nooit ontmoet…

Langzaam groeien Sabine en Max naar elkaar toe en gaan ze samenwonen. Een gelukkig stel, denkt Max, tot hij op een dag thuiskomt en Sabine weg is. Zij laat een briefje achter waarin zij hem op hart drukt haar niet te zoeken en vooral ook haar ouders met rust te laten..
Het is vijftien jaar later als Max zijn verdwenen geliefde opnieuw ontmoet. In Frankfurt op de Buchmesse, want Max is uitgever geworden en Sabine een succesvolle fotografe. In Franfurt wordt Sabine vergezeld door een beroemde producent uit Hollywood met alweer een oerjoodse naam: Sam Zaidenweber. Sabine is zijn vertrouwelinge, zijn secretaresse, zijn archivaris en mogelijk ook zijn geliefde. Ook al het andere lijkt geen toeval meer.
Zaidenweber is niet alleen joods, hij blijkt ook van Hollandse afkomst en hij heeft ook nog eens zijn memoires geschreven. Uiteraard wil Max die graag uitgeven. Dat hij daarvoor naar Hollywood moet, is mooi meegenomen.
Wachtende op het voltooien van de memoires, begint Max in Hollywood aan zijn tweede verhouding met Sabine. Tot zij op een dag opnieuw verdwenen is. Max keert terug met het manuscript terug naar Nederland. Het zijn de memoires die als een boek in een boek onthullen dat Sabine niet het joodse meisje is waarvoor iedereen haar heeft gehouden. Integendeel, zij is de dochter van een man die juist joden heeft aangegeven en die na de oorlog zijn wandaden heeft gemaskeerd door een joodse naam aan te nemen: Edelstein.
Max is de enige die de volledige waarheid kan overzien. Zelfs Sam Zaidenweber die met zijn memoires de clou heeft aangereikt, heeft niet kunnen bevroeden hoe de werkelijkheid in elkaar steekt. Wel heeft hij zijn boek aan Sabine opdragen.
Kortom, als uitgever zit Max nu met een boek over verraad en vervolging en dat is opgedragen aan het resultaat van dat verraad. Bij zo'n boek hoort een catharsis en die is er ook. Natuurlijk is er woede, maar uiteindelijk wint de rationaliteit. En de liefde. Waarom zou je niet houden van een vrouw met foute ouders? Waaraan zou Sabine schuldig zijn? Het is het besef dat Max uiteindelijk doet vragen: "Wil je me vergeven?". Op dat moment wisselen slachtoffer en schuldige van plaats.

Bron: http://www.scholieren.com/boekverslag/44351

Argumentatieschema

Een vrouw die een man voor de gek houdt met haar verleden.

Wie is zij? Wat is haar verleden? Wie zijn haar ouders?

Allemaal vragen, die beantwoordt worden in “De Dochter” van Jessica Durlacher. De grootste vraag die aan dit boek blijft kleven is wie die dochter precies zou zijn. Wanneer er een vrouwelijk figuur ter sprake is weegt de lezer meteen af of het eventueel die dochter zou kunnen zijn. Deze constant terugkomende vraag houdt de lezer actief bij het verhaal.

De schrijver speelt in het boek met de tijd. Van zeer gedetailleerd op één bepaald moment in gaan tot vijftien jaar overslaan en vervolgens zeer eenvoudig weer door vertellen met het verhaal. Door deze verschillen in de tijd en hoe het verteld wordt, wordt de lezer gedwongen alles rustig door te lezen. In zo´n langdradig stuk kan namelijk weer een aanwijzing verteld worden die de lezer nodig heeft om de vragen te achterhalen.

De schrijfstijl van de schrijver is in principe erg simpel maar wel op een interessante manier. Het leest vlug door maar sommige delen juist ook weer niet. In delen waar zeer gedetailleerd geschreven wordt leest het iets moeilijker maar aangezien de lezer alles moet lezen om aanwijzingen op te sporen is deze schrijfstijl erg meeslepend en leest het toch ook weer snel.

De schommelingen qua liefde passen ook goed bij het verhaal. Als lezer voelt men met de hoofdpersoon mee en de lezer wil heel graag wat de hoofdpersoon ook wil. Dit komt met name door de liefde waar hij achter aan wil, maar ook door het verhaal wat ze met zich meesleept.

Het boek is verdeeld in drie delen. In het eerste deel wordt verteld over de tijd waarin de hoofdpersoon nog een adolescent is. Hij wordt verliefd op een meisje en met dat meisje deelt hij hetzelfde verleden, althans dat denkt hij. Op een dag verdwijnt ze en het tweede deel van het boek begint. Hierin is het vijftien jaar later en de hoofdpersoon komt zijn vroegere liefde tegen. Hij is erg benieuwd naar wat haar reden was om hem zomaar te verlaten, maar zij is niet van plan dat piekfijn uit te leggen. Na het tweede deel komt het derde deel waarin de hoofdpersoon eindelijk doorheeft wie zij is, wat haar verleden is, wie haar ouders zijn en dan voornamelijk haar vader.